Ook Junior is het resultaat van een idee dat ontstond tijdens de actieve dienst in de Tweede Wereldoorlog. Destijds werden de grenzen en forten bewaakt door een militieleger, dat uit alle lagen van de bevolking bestond. Tijdens de lange en weinig enerverende dienstperiodes kwam ingenieur Max Maag in contact met het hoofd van de technische afdeling van Franz Carl Weber (destijds de grootste Zwitserse speelgoedwinkel). Deze klaagde over het gebrek aan speelgoedtreinen, aangezien de leveringen uit het buitenland waren gestopt.

Max Maag ontwierp vervolgens een rangeerlocomotief van het type Ee 3/3 van de SBB, die haar eerste rondjes reed op handgemaakte rails bij Micro-Maag in Zürich-Oerlikon. Er volgden verdere tests op een demonstratiebaan bij Franz Carl Weber, die zeer succesvol bleken. Echter, het type locomotief voldeed niet aan de wensen van Karl Weber, waardoor Max Maag een personen- en een sneltreinlocomotief ontwierp. Deze kwamen in 1946 op de markt. Ze hadden stevige behuizingen van spuitgietwerk, evenals drie aangedreven assen en twee loopassen.

Junior-treinen konden worden gecombineerd met het wagonmateriaal van TRIX en Märklin. De robuuste wisselstroommotoren waren uitgerust met mechanische schakelaars met afstandsbediening, die vergelijkbaar waren met de schakelaars van Duitse fabrikanten. Junior had vanaf het begin een eenvoudige, maar werkende bovenleiding. Deze werd binnen korte tijd aanzienlijk verbeterd en werd daarna verfijnder. Junior leverde zelf geen wagonmateriaal, maar verkreeg dit van Hans Thommen in Trimbach bij Olten. De afzonderlijke onderdelen daarvoor kwamen van verschillende externe bedrijven. De assemblage vond plaats in huisarbeid.

Het aanbod bleef echter beperkt en omvatte slechts een rijtuig voor sneltreinen, een bagagerijtuig en enkele goederenwagens. De twee locomotieven waren fantasieproducten en hadden geen voorbeeld in de werkelijkheid. Toch konden bijna 100.000 exemplaren worden geproduceerd en verkocht. Junior had ook een eigen railprogramma met wissels en kruisingen. In 1947 volgden transformatoren en diverse schakelaars. Uit vakliteratuur blijkt verder dat Junior deelnam aan een expositie op de Zwitserse Jaarbeurs in Bazel.In 1949 verliet de initiatiefnemer van de Junior-treinen, Max Maag, het bedrijf Micro-Maag. Hij nam een leidinggevende functie aan bij Oerlikon-Bührle. Dit was waarschijnlijk mede de reden dat de productie in 1950 werd stopgezet. De toenemende concurrentie uit het buitenland maakte het bovendien steeds moeilijker voor een Zwitserse producent om zich op de markt staande te houden. Met de Re 4/4 van Märklin en de sneltreinrijtuigen met draaideuren