Rudolf Emil Sanchioni, die zich daarnaast ook als wijnhandelaar bezighield, begon in 1941 in Luzern met een elektromechanisch atelier. Het eerste onderkomen was een ruimte in het oude Schlossberg. In 1952 kon Sanchioni een nieuw en modern atelier in zijn eigen huis betrekken. Hij specialiseerde zich in motorwikkelingen, kleine motoren en transformatoren.

​

De speelgoedproductie begon in 1944 met de vervaardiging van 20-volt motoren voor de functionele modellen van de Stokys metalen bouwdozen van de gebroeders Stockmann. In november 1945 verscheen bij Sanchioni een eerste motorbouwdoos. Door de oorlogsomstandigheden en de daardoor veroorzaakte leveringsproblemen bij buitenlandse speelgoedfabrikanten, vooral uit Duitsland, werd Sanchioni vanuit verschillende hoeken aangemoedigd om een modeltrein op de markt te brengen. Rond de jaarwisseling 1944/1945 kon men beginnen met de constructie van een elektrische locomotief. Er ontstond een 1B1-constructie zonder concreet voorbeeld, maar met een behuizing van gegoten metaal. Het was puur speelgoed, maar wel met goede rijeigenschappen.

​Er verschenen ook twee goederenwagens die in samenwerking met andere fabrikanten werden geproduceerd. In het begin werd er geen eigen railsmateriaal vervaardigd, maar betrokken van BUCO. Sanchioni’s trein kreeg de merknaam RESAL, een combinatie van de beginletters van zijn naam Rudolf Emil Sanchioni en LU voor Luzern.

Voor enkele maanden sloot de techniekschoolstudent Albert Brotschi zich als adviseur bij Sanchioni aan. Hij ontwierp een waarheidsgetrouwe gegoten metalen behuizing van een Re 4/4 401. Ook bedacht hij een stationsgebouw met een aangebouwde kiosk. Beide ontwerpen werden echter nooit uitgevoerd. Wel werd er een tweede locomotief gerealiseerd, een Re 4/6, die sterk op het origineel leek. Ook verschenen er enkele personenrijtuigen in de speelgoedhandel, die echter maar weinig gemeen hadden met hun echte voorbeelden.

​

Vanaf 1948 introduceerde RESAL een eigen railprogramma. Bovendien kwamen er twee transformatoren op de markt. Hoewel Sanchioni door verschillende handelaren werd verleid tot het avontuur van de modeltreinen, bleef de afname bescheiden. Rond 1952 verdween de trein van de markt, omdat er inmiddels weer technisch geavanceerdere en goedkopere modeltreinen uit het buitenland, vooral uit Duitsland, verkrijgbaar waren. Met zijn kleine bedrijf van twee werknemers kon Sanchioni de concurrentie uit het buitenland niet aan. Uiteindelijk werden zelfs nog aanwezige artikelen aan schoolkinderen weggegeven.​