Daar klopt het tikken niet… en het rinkelen is ook al van slag.

De bekendste continentale stationklok heeft zijn oorsprong in Zwitserland. Ze werd al in 1944 ontworpen en heeft haar ontwerp tot op vandaag niet veranderd. Het gaat om een analoge klok met een uurwijzer, een minutenwijzer en de bekende secondewijzer met het ronde uiteinde. Alleen de techniek en de aansturing werden telkens gemoderniseerd en aangepast. Van Mondaine bestaat er een versie als polshorloge. Ze kost ongeveer 300 euro en is in Zwitserland in uurwerken- en souvenirwinkels verkrijgbaar. Nu is echter vastgesteld dat meer dan de helft van de jongeren en jongvolwassenen niets kan beginnen met een analoge klok, ja de tijd niet kan aflezen. Waarom zij desondanks de treinvertrekken niet missen, blijft een raadsel. Waarschijnlijk begrepen al hun ouders ‘geen station’ wanneer zij werden geconfronteerd met een analoge tijdmeter, en konden daarom ook niets aan hun kinderen doorgeven. Ik herinner mij nog mijn kindertijd, toen ik een klok met wijzerplaat maar zonder uurwerk kreeg, zodat ik kon oefenen. Ouders die iets beter gesteld waren, gaven hun kinderen een lei met een grote houten klok. Bij de intrede in de kleuterschool konden de meeste kinderen de klok correct aflezen. Een verdere tijdsverschijnsel is dat jongeren en jongvolwassenen grote angst hebben om een telefoongesprek aan te nemen. Men schijnt ertegenop te zien om onmiddellijk en zonder voorbereiding een antwoord te moeten geven, zonder zich vooraf op een of ander forum te informeren. Inmiddels worden zelfs cursussen aangeboden om de telefoonangst te overwinnen. Van de analoge stationklok tot aan de telefoon lijkt er iets niet helemaal juist te tikken of te rinkelen.